#Affectus sunt tantum temporaria pro
Sciendum est, si in capitali causa suum servum reum crimine factum quis non defenderit, non eum pro derelicto haberi, et ideo, si absolutus fuerit, non liberum fieri, sed manere domini. Ordo exercendorum publicorum capitalium in usu esse desiit, durante tamen poena legum, cum extra ordinem crimina probantur. itaque ex eo crimine, quod iudicii publici non fuit, damnatum infamia non sequetur, nisi id crimen ex ea actione fuit, quae etiam in privato iudicio infamiam condemnato importat, veluti furti, vi bonorum raptorum, iniuriarum. Infamem non ex omni crimine sententia facit, sed ex eo, quod iudicii publici causam habuit. Inchoatas plane delationes ante damnationem implere eis et post damnationem permissum est.ĭefuncto eo, qui reus fuit criminis, et poena extincta in quacumque causa criminis extincti debet is cognoscere, cuius de pecuniaria re cognitio est. sed hoc puto ad eos demum pertinere, qui vel civitatem vel libertatem amiserunt. Illud incertum est, utrum ita demum accusare potest, si fuerit liberatus, an et si poenam subierit: est enim constitutum ab imperatore nostro et divo patre eius post damnationem accusationem quem inchoare non posse. Is qui reus factus est purgare se debet nec ante potest accusare, quam fuerit excusatus: constitutionibus enim observatur, ut non relatione criminum, sed innocentia reus purgetur. Interdum evenit, ut praeiudicium iudicio publico fiat, sicut in actione legis aquiliae et furti et vi bonorum raptorum et interdicto unde vi et de tabulis testamenti exhibendis: nam in his de re familiari agitur. Publica accusatio reo vel rea ante defunctis permittitur. non capitalia sunt, ex quibus pecuniaria aut in corpus aliqua coercitio poena est. nam cetera non exilia, sed relegationes proprie dicuntur: tunc enim civitas retinetur. capitalia sunt, ex quibus poena mors aut exilium est, hoc est aquae et ignis interdictio: per has enim poenas eximitur caput de civitate. Publicorum iudiciorum quaedam capitalia sunt, quaedam non capitalia. Non omnia iudicia, in quibus crimen vertitur, et publica sunt, sed ea tantum, quae ex legibus iudiciorum publicorum veniunt, ut iulia maiestatis, iulia de adulteriis, cornelia de sicariis et veneficis, pompeia parricidii, iulia peculatus, cornelia de testamentis, iulia de vi privata, iulia de vi publica, iulia ambitus, iulia repetundarum, iulia de annona. De interdictis et relegatis et deportatis.ĭig.48.23.0. De bonis eorum, qui ante sententiam vel mortem sibi consciverunt vel accusatorem corruperunt.ĭig.48.22.0. De requirendis vel absentibus damnandis.ĭig.48.21.0. Ad senatus consultum turpillianum et de abolitionibus criminum.ĭig.48.17.0. Ad legem iuliam peculatus et de sacrilegis et de residuis.ĭig.48.15.0. De lege cornelia de falsis et de senatus consulto liboniano.ĭig.48.13.0. De lege pompeia de parricidiis.ĭig.48.10.0. Ad legem corneliam de siccariis et veneficis.ĭig.48.9.0. Ad legem iuliam de vi privata.ĭig.48.8.0. Ad legem iuliam de vi publica.ĭig.48.7.0. Ad legem iuliam de adulteriis coercendis.ĭig.48.6.0.
De custodia et exhibitione reorum.ĭig.48.5.0. De accusationibus et inscriptionibus.ĭig.48.3.0. I end the chapter by considering how the terms figure in Ciceronian commentary and pragmatic rhetorics from the late eleventh to the late twelfth centuries, the period that sees the most significant new assimilations of Cicero’s rhetorical thought.Dig.48.2.0. In the short compass of this chapter I will consider the use of affectio in De inventione, with briefer attention to Cicero’s mature rhetoric and the work of Quintilian, and then turn to the rhetorics of Late Antiquity to see how affectio-affectus established themselves in that body of work. For almost the next 1,000 years, rhetorical attention to this principle usually reflects the constraints that Cicero’s Stoic thought placed on it. Here, Cicero accords affectio some theoretical value as one among various resources for inventing or ‘discovering’ an argument about a person. This work offers a definition of affectio as commutatio animi, a disturbance of the mind (or soul).
While Latin antiquity produced rhetorical works of much greater scope and depth, mere accidents of history made De inventione the most influential rhetorical text to survive from Late Antiquity through the High Middle Ages. In the rhetoric of the postclassical periods up to about 1200, these terms tend to have a value limited by one of the chief rhetorical sources that the Middle Ages took from classical antiquity, Cicero’s youthful De inventione. But restricting our survey to the narrowed optique of rhetorical contexts produces a suggestive picture. Of course, any rhetorical use of those terms is inflected by their broader semantic values in Latin antiquity. In classical Latin rhetoric, the related terms affectio and affectus have a wide presence.
0 kommentar(er)
